این روزها که هنوز هم? ما در تب‌و‌تاب جام‌جهانی و هفت گلی بودیم که آلمان در درواز? برزیل جای داده، کمی آن‌سوتر در تاریخی‌ترین و استراتژیک‌ترین نقط? عالم، در سرزمین معراج آخرین فرستاده، در جایی حوالی قبل? نخستین مسلمین، زنان و فرزندان مسلمانان در حال به خاک و خون کشیده شدن‌اند؛ آن هم در ماه رحمت و مغفرت الهی... انگار هم? ما خوابمان برده و فراموش کرده‌ایم که مولایمان علی(ع) وقتی شنید در سرزمین‌های اسلامی خلخال از پای زنی یهودی غارت شده است «با دلی مالامال خون و سینه‌ای آکنده از خشم» فرمود: «اگر مرد مسلمانی پس ازین رسوایی از اندوه بمیرد، سزاوار است». امّا امروز ما شاهد و ناظر کشته شدن هزاران مسلمان مظلومیم و صدایمان هم در نمی‌آید. کاش مسلمین جهان کمی و تنها کمی با هم متحد بودند که به قول امام خمینی‌(ره) «اگر مسلمین مجتمع بودند هر کدام یک سطل آب به اسرائیل می‌ریختند او را سیل می‌برد.»